“Dandin Sevimli Dev! Çık Ortaya!”

(Fotoğraflar http://eskicizgifilmlerim.blogspot.com/ internet sitesinden alınmıştır)

 

Seksenli yılların başlarında siyah beyaz Nordmende televizyonumuzdan hatırladığım en önemli cümlelerden biri bu.

Belki de o zaman en çok sevdiğim çizgi film!

İsminin Benjy Grimm olduğunu öğrendiğim (ismi hiç hatırlayamadım zaten) zor durumda kalınca iki elindeki yüzükleri birleştirir ve o sihirli cümleyi kurar “Dandin Sevimli Dev! Çık ortaya!” (*)

Sonra hoop sevimli dev oluverir!

Taşlar belirir önce… Sağdan , soldan çocuğun üzerine gelirler ve hoopsanasevimli dev!

 

Biraz detaylı araştırma yapınca bakın neler öğrendim:

”Süper Çocuk” adıyla 1981 yılında yayınlanmış o zamanın tek kanalı olan TRT’de!

Her Perşembe günü saat 19.55’de oynarmış!

 

Ama herkes bu yazının başlığındaki cümle ile hatırlar bu çizgi filmi

Türkçe dublajında çocuğu Olcay Kavuzlu seslendirirmiş Benjy’i

Esas ismi ise “The thing” imiş.

 

Bir Hanna-Barbera yapımı olan çizgi filmin karakteri

Thing olarak çizilmiş ama

sonra Fantastik Dörtlü elemanlarından biri olmuş

yani Ben Grimm olarak girmiş hayatımıza.

 

Bu çizgi film bana daha sonra hep Michelin adamını hatırlattı.

İkisi özdeşleşti bende!

Şimdi bazı renkli görüntüleri görünce bu devin turuncu olduğunu öğrendim.

Çok mutlu oldum!

Belki de bundandır turuncu rengi çok sevmem. J

 

 

Çizgi filmin introsu

 

19mart2012

 

(*): İngilizce original versiyonunda bu cümle şöyledir: “Thing ring, do your thing!”

 

Çizgi filmlerle ilgili güzel bir blog: http://eskicizgifilmlerim.blogspot.com/

Yalnız Değildi Çocukluğum

[Konuk yazar: Melek Cavlı]

Benim de çocukluğumun üstüne apartmanlar diktiler.

Geniş balkonlu hem de.

Geniş avlulu çocukluğumun üstüne.

Demir kapılıydı, kara taşlıydı benim çocukluğum.

Möble, fayans bilmezdi.

Kapı önü taşlarında geçti çocukluğum.

Büyüklerin sohbetleriydi eğlencemiz, çitlerken kabuklu yemişleri.

Kovalardık birbirimizi yağ tenekelerindeki çiçekler arasında.

Leğenlerde çiğnediğimiz kilimlerdi oyunlarımız.

Sabun kokuluydu benim çocukluğum.

Kumdan hayallerimiz vardı.

Neler inşa etmedik ki?

Keşke hep kumdan kalsaydı hayallerimiz, hayal kırıklığımız olmazdı o zaman!

 

(Fotoğraf: Göktürk Erdoğan – http://www.gokturk.info/)

Bir divan yeterdi hepimizin çocukluğuna, sıcak yorganın altına gizlerdik korkularımızı.

Sarılırdık annemize her gök gürültüsünde, ağlardık ulu orta, akıtmazdık içimize gözyaşlarımızı.

Gül yabaniler korkuturdu bizi, karanlıklar bir de.

Bu kadar gerçek değildi çünkü her korku.

Baş edebiliyorduk.

Yalnız değildi çünkü çocukluğumuz.

Kömür kokuluydu benim çocukluğum.

Kestane kebap tadındaydı, bir bardak boza içinde sıcak leblebiydik işte.

Haşlanmış yumurta kokardık sabahları.

Siyah zeytin, beyaz peynir, sıcacık dede simitleriydi beslenmemiz.

Boyanmamıştı zeytinler daha. Sıcaktı simitler de.

Sıcaklar bunaltmazdı, dereye sokarken ayaklarımızı.

Kardan adamlarım olmadı hiç.

Kış memleketinden uzaktı benim çocukluğum.

Kış çocuğuydum oysa.

Televizyon kuşağıydık biz.

Adımızı öyle buyurmuşlardı.

Susam Sokağı çocukları.

Okul çantaları ağırdı benim çocukluğumun.

Kara önlüklü, ak yüzlü, al yanaklıydık.

Örtmenimi severdim ben, sevmeyi öğretmişti çünkü.

Beyaz kurabiyeleri vardı benim çocukluğumun.

Buzdolabı üstünden aşırdığım.

4 oda bir salon evler yaptılar çocukluğumun üstüne.

Geniş balkonlar yaptılar caddeye bakan.

Oysa mahalleye bakardı benim çocukluğumun camları.

 

(Fotoğraf: Göktürk Erdoğan – http://www.gokturk.info/)

Önce sahipleri gitti, avluda yıkandılar son kez.

Limonata içtik, helva yedik çocukluğumuzun ardından.

Beyaz badana yapılmadı sonra evlere.

Çiçekleri sulanmadı bahçenin.

Sonbaharda dökülen yaprakları da süpürülmedi çocukluğumun.

Tozları silmedi annem sonra, örümcek ağlarına bıraktık kuzinelerini çocukluğumun.

Misafirleri de terk etti sahiplerinden sonra avlulu evleri.

Yıkıldı bir oda bir salon çocukluğum.

Durduramadık dozerleri, son fotoğraflarını çekerken avlulu evlerin.

Hatıralarını yağmaladık yıkıntıların arasından.

Gidilmez oldu yıllık izinlerde memleketlere, klimalı olsa da otobüsler.

Hem sigarada içilmiyordu artık, midemizde bulanmazdı.

(Melek Cavlı- Filmi seyretmek için tıklayınız.)

Büyüttüler çocukluğumuzu.

Okuttular, adam ettiler çocukluğumuzu.

Kolsuz, bacaksız kaldı bebeklerimiz, çocukluğumuz gibi.

Bir türlü tamir eden çıkmadı oyuncaklarımızı.

Kayboldu çocukluğumuz her giden komşu-kardeşle.

Ananelerin buruşuk ellerinde, kızanım diyen dillerinde kaldı çocukluğum.

Yerli malı, yurdum malı günlerinde bilmeden yediğimiz radyasyonlu fındık tadındaydı çocukluğum.

Kumandasız televizyonlarımız da oldu, tek kanallı çağı da gördük.

Çoğalırken kanal sayısı sevindik, yaklaşan karmaşayı görememiştik oysa.

Lojman çocuğuyduk biz, dışı gri ama içi rengarenkti.

Parklara götürmezdi annemiz, çünkü oyun parkları yapmışlardı o lojmanlara.

Bir yere kaçmayalım diye.

Hapsetmişlerdi çocukluğumuza bizi.

Abilerimiz, ablalarımız vardı.

Korumasız çocukluğumuzun cankurtaranlarıydılar.

Lojman çocuğuyduk biz, tayini çıkan babaların çocuklarıydık.

Memleketin dört bir yanından oyun arkadaşlarımız vardı.

Kütük başka, doğum yeri başka, evimiz hep başka başka yerdeydi.

Gün geldi terk ettik gri lojmanları hepimiz, çocukluğumuzu da.

Mektup da yazdık, bayramda kart da attık kalanlara.

Özlem duymayı öğrendik ilk dersinde hayatın.

Sonra büyüdük, tüm dersleri öğrettiler.

Küçük dev kadınlar, adamlar yarattık her birimiz.

Ağırdı sorumluluklar taşıdığımız çantalardan çok.

Acıttı ilk aşklar, düşünce kanayan yaralardan çok.

Hep çocuk kalmalıydık oysa,

Hep çocuk yaşamalıyız da,

çünkü her şey çocukça!

19.11.2006 / Sıhhiye

Melek Cavlı

melekcavli(at)hotmail(nokta)com

SEKSEN

Eylül 1980/Ocak 2012

Yıldıray “80’li yıllarınız” dediğinde hemen öne atılıp “ben, ben, ben!..” demiştim bir çocuk heyecanıyla. Sonra o öne atılışımın heyecanlı adımı seksenli yıllarımın başlangıcını düşününce geriye düştü.

Batı’da, küçük bir köyden şehre geçiş yapan bir kasaba idi çocukluğum. Şanslıydık, Batı’daydık. Şanslıydık, sanayileşme devrinin o fabrikalarından birinin kurulduğu kasabadaydık. Şanslıydık, fabrika toprağı işleyip sanata dönüştürüyordu ve bunu yapan mühendisler, işçiler vardı. Toprağı işleme sanatının beşbin yıllık tarihini yaşatan bir şehrin küçük bir kasabasındaydık. O zamanların, seksen öncesinin yani çoğu insanlarının böylesi bir kasabada göremeyeceği olanaklarla büyüdük. Yüzme havuzları, yılbaşı baloları, yazlığı kışlığı ayrı üç sinema salonu… Ülkede çoğu evde elektrik yokken bizimkilerde televizyon vardı. Önceki yazar arkadaşların yaşadığı her şey bizde seksen öncesindeydi. Seksenlere de kaldı hem de fazlası ile.

Yıldıray’ın çağrısına yanıt verecektim. Ama aklıma seksenlerle ilgili ne horoz şekeri geldi ne rahmetli bakkal Memet Amca, ne leblebi tozu, ne Kızılmaske, ne Red Kit, ne fotoromanlar… Aklıma yeşil Pinokyo bisikletimle Milliyet Çocuk Dergisi almaya gittiğim kasabanın tek gazetecisi Mehmet Abi de gelmedi, içeriden “oy gülüm oy” şarkısının yükseldiği Kitabevi de… Köşem Pastanesinde okul çıkışı toplaşmalarımız, kasabanın futbol takımına transfer olan yakışıklı futbolcular, okul futbol ve voleybol takımlarının İl galibiyetleri, halkoyunları çalışmalarında Zurnacı Ahmet Abinin karşısında yediğimiz limonlar ve yemeden kalmayan bir dolu nane gelmedi işte aklıma.

Aklıma ilk gelen 2000 yılında bir dizi öykücüğünü yazdığım Abilerim oldu. Yeşil parkalarına hayran olduğum Abiler…  Gırgır okuyucusu, üniversiteli abiler. Yollarını gözlediğim, gelseler de GırGırları okuyabilsem dediklerim. Gelseler de bir gülümseseler saçlarımı karıştırsalar, evimizin bahçe duvarına oturup da ayaklarımı sokağa salladığımda arkadaşlarımla neden evcilik oynamadığımı duvarın üzerinde oturup tek başıma ne yaptığımı sorsalar… Hiç desem. Ama ayakların sallanıyor, ayakların sallanıyorsa aklında bir şey var demektir, hiç dediğin aklında olandır deseler. Ben de içimden şarkı söylüyordum desem. Gülseler. Zeze’ye de gülüyor herkes desem… Gelseler de son okuduğum kitapları sorsalar. Ben de “Şeker Portakalı”nı bitirdim desem. Gelmediler… Çok bekledim…

(Fotoğraf: Ülkü İşsever)

Birinin gidişini gördüm bir gece, cemse seslerini duydum, birinin sokak ortasında vurulduğu haberini aldım, biri için “vuranların arasında o da varmış yapmaz o çocuk” dediler. Komşu kasabanın sayfiyesinde midye çıkardıkları günler bizleri yanan ateşin üzerindeki tenekeye uzak tutuşlarını, midyeleri çıtlatıp içinden inci çıkarmayı öğretişlerini, sokakta çok uzakta da olsalar yollarını değiştirip gelip “nasılsın” deyişlerini özledim.

Sonra içi hıncahınç öğretmenlerim, komşularım, tanıdıklar dolu kahveler geldi aklıma. Kitaplık raflarını boş gördüğüm komşu evleri geldi. Çocuk aklıma çocuk aklımla kaydettiğim görüntüler…

Sonra uzun upuzun bir sessizlik…

Bu yüzden yazamadım seksenlerimi. Ama yazsamdedim. Ortaokul ve Lise yıllarımdı seksenler. En güzel zaman mıdır bizim jenerasyon için seksenler? İlkokulun bittiği zamandır. 1979 Çocuk Yılı’nı kutlayışımızın ertesidir. Ergen olmamıza adım atıldığı zamandır seksenler. Yasaklarla büyüyen çocukların ergenliği. Bu büyük sessizlikte hormonlarımızın bile çıtı çıkamadı bu yüzden… Birdenbire büyüdük…

Ama yine de gülümseten bir öyküm var 1980 için. İlkokul bitti. Ortaokula başlayacağız. Biraz geç de olsa okulların açılışı siyah önlükten lacivert formaya geçişimiz geciktirilse de siyah önlükleri terk ettik. Öyküyü olduğu gibi yazsamuzun olacak. Terk ettiğimizin yerine forma konacak ya ille de jüpon olacak…

İlk sabah tutturmuşum ablama “abla baksana eteğimden içim görünüyor mu” diye. O liseyi bitirecek derdi mi artık jüpon. Bir de arkadaşları savrulup gitmiş… Yağıp esiyor bana sabah sabah. “Bir karış boyunla o çırpı bacaklarına kim bakacak senin, kızım. Zaten neden forma giydirirler? Neden ille de ince çorap? Anlamadım gitti. Renkli bir şey olsa altına rengarenk çoraplar giyseniz ne güzel olursunuz.”. “Ama sen de giyiyorsun abla!”. Babam koşup yetişiyor içeriden. İçimden bağırıyorum “Yaşa baba. Kahramanım benim”… 

Olayı anlayınca başlıyor gülmeye. Bozuluyorum. Gülmeyin kahramanınız sizin önem verdiğiniz bir şeye kahkahalarla gülse siz bozulmaz mısınız? Annem bir öğretmen edası ile ki öğretmendir zaten “Geç kalacaksınız hadi ilk günden. Ver şu senin jüponlardan da giysin” diyor. Sorunu çözüyor da sorun çözülmüyor. Lacivert formanın altından beyaz jüpon bir karış sarkıyor. Belden kıvırıp (yarısını katlamış oluyorum bu durumda) belimi sıkıca kemerimle tutturuyorum. Rahatım… Nereye kadar? Tabii ki Liselilerle Ortaokulluların ortaklaşa kullandığı kantinin kapısında ablamın günaydınlaştığı o güzel bakışlı çocuğu görünceye kadar… Yavaşça yaklaşıyorum ablama “Ablaa!.. Jüponum sarkıyor mu?”.  O gün tuvalette jüponu çıkarıp atıyorum. Attığım için yediğim azarı anlatmayacağım. Çocuk da o kadar güzel bakmasaydı…

Seksenler bizler için Ergen olmaktır… Ergen olmak yeniden doğmakmış. Bir psikologtan duymuştum.  Yenidoğan nasıl bilmezse yemeyi, içmeyi, tuvaletini yapmayı ve büyüklerden, çevresindekilerden, en yakınlarından öğrenirse ergen olmak da öyle öğreniliyormuş, en yakınlarındakilerden, gördüklerinden, okuduklarından…

Bu yüzden yetmişleri daha çok severim. Okumayı ve görmeyi öğrendiğimiz yılları. Görmeyi öğrenmeseydik, gördüklerimizi okuyamasaydık seksenlerde ergen olmayı da öğrenemezdik…

Ülkü İşsever

İletişim: ulkuissever(at)gmail(nokta)com

Ünol Büyükgönenç “oy gülüm oy”

 

İlk görseldeki fotoğraflar aşağıdaki internet sitelerinden alıntıdır:

Manşet: http://www.itusozluk.com/gorseller/12+eyl%FCl+1980+darbesi/35128

Postal: http://www.ozmena.com/fotografcilik/iste-o-an-710822-4.html

Cemse (GMC): http://wowturkey.com/forum/viewtopic.php?p=621518

Seksenleri anlatabilmek!

Şeker Kız Candy açılış müziği

 

“İnsanın dönüp döneceği yerdir

Çocukluğu.”

diyor sevdiğim şairlerden Bejan Matur, Allah’ın Çocukluğu şiirinin ilk mısralarında.

Seksenleri okuyorum. Konuk yazarlar blogumda kendi seksenlerini yazıyor.

Aslında çocukluğumuzu

Ona olan özlemi anlatıyoruz!

Bir anket yaptım blogumda ve sordum “Seksenli yılların en sevdiğiniz yanları nelerdi?” diye. Bugüne kadar 60 cevap verilmiş.

(Grafik: Yıldıray Lise)

Cevapları derlediğim grafik şunları anlatıyor: En çok müzikler ve sonra filmler seviliyormuş. Bunların detaylarına daha sonra gireceğiz. Galiba mektupla haberleşmeyi özlemişiz ki iletişim araçları 3. sırada yer almış.

İlginç olan ise edebiyat seçeneğine hiç cevap ve yorum gelmemiş.

“Diğer” seçeneği ise 6 oy almış. Biraz detaylıca bakarsak burada sokak oyunları (2 oy), sokak kültürü, Gırgır dergisi, Devekuşu Kabare ve tek kanal (zaping derdi olmaması) yorumları yapıldığını görüyoruz.

Çocukluğumuzu ansımak

Burnumuzu çeke çek

Bir umutla ansımak

Huzur veriyor bize.

8şubat2012

Konuk yazarlar blogumda seksenli yıllarını anlatıyor: https://yildiraylise.wordpress.com/konuk-yazarlar/

Seksenli yıllar anketi: https://yildiraylise.wordpress.com/category/anket/

Benim kendi gözümden seksenli yıllarımı anlattım yazılarım:

Geçmiş zamanda bir pazar günü

 

Çocuktum

 

Ergendim

 

Çocukluğumun sokakları

 

Güneşin Oğlu Esteban açılış müziği

Mahallemizin Büyük Maçı

(Fotoğraf http://www.defterk.com adresinden alınmıştır.)

Seksenlerin ikinci yarısında güzel bir sonyaz pazarıydı. Beşevler Mareşal Fevzi Çakmak Caddesi üzerinde, şimdi çoktan yıkılmış dokuzevler dedikleri apartmanların tam ortasındakinin bahçesindeydik. Oyun başındaydık, çocukluk haklarımızın en esaslısının kullanımında yani. Bizden önceki kuşakların “mahalle” adıyla yaşadıkları, bir yönüyle komünal olan hayatlar, apartman dairelerimizin şehirlileşen gündelikleri içinde son nefeslerini alıp veriyordu. Mahalle sakinlerinin birbirine bayram ziyaretlerinin, muharrem ayında birbirlerine aşure göndermelerinin, karşı komşu teyzenin kapı dürbününden misafirlerimizi gözetlemesinin, anahtar unutulunca karşı komşuların evinde beklemelerin, sıkışa sıkışa bir apartmana sığdığı son yazlardan biriydi.

Arkasında bahçeleri olan evlerde oturan ve aynı zamanda “şanslı” 80’li yılların çocukları olarak biz, şimdi bu güzel Pazar öğlesinde, belkim yakan topun, belkim yedi kiremidin, belkim kukalı saklambacın içindeydik… Ya da belki kimbilir mahallede herkesin aşık olduğu komşu kızının dedikodusunda…

“5. Sokakla maç aldım” diye giriverdi aramıza Erkan. “Meybuzuna beyler, ciddi bir mahalle maçı olacak bu sefer!”  “Bir saat sonra Alpaslan’ın (İlkokul) bahçesinde…”

“Hakan nerede?” diye sordu Barış, “O olmadan işimiz zor”.

“Hakan yok, bugün teyzesinde, yerine Uğur oynasın” dedi Cenk.

Uğur… Mahallemizde oturan halasını ara ara ziyarete gelen ve geldikçe de dışarda bir kenarda oturmayı, bizim aramıza katılmaya yeğleyen gözlüklü sarışın çocuk. Aramızda Commodore 64’e ilk sahip olan sessiz çocuk. Babası anarşistlikten içerdeymiş 5 yıldır, ondan önce iki yıldır da kaçakmış zaten. Geriye ne kaldı ki, 13 yaşında bir çocuğun hayatında babasıyla geçirdiği? O yüzdenmiş işte, biraz sessizmiş ve o yüzdenmiş annesi bir dediğini iki etmez, commodorelar, pinokyo bisikletler, neyse modası o günün, alıverirmiş işte Uğur’una…

Bilmiyoruz, nasıl bir topçudur Uğur. Hiç katılmaz ki bizim oyunlarımıza. Başka birini bulamadığımıza göre, yapacak bir şey yok, mecbur Uğur oynayacak. Teklif ettik bizden ayrı oturan Uğur’a, O da kabul etti bizden ayrı olmasına rağmen mahalle milli takımına girmeyi.

***

Ağustos’un son pazarı… Yakıcılığını kaybetmeye yüz tutmuş güneş, sonbahara el vermekte, ama ışınları, bizim çocuk yüzlerimize gülen suratlar çizmeye yetiyor yine de. İsmail Abi geldi yanımıza başında turuncu bir şapka, üstünde “NO, NO, NO” yazıyor. Haftaya referandum var, seksen öncesi siyasetçilerin yasaklarının kaldırılması oylanıyor. Sonraki yıllar liberallerinin baştacı Turgut Özal o referandumda yasakların kaldırılmasına karşı, “Hayır” kampanyası yürütüyor en Amerikanvari yöntemlerle.  Şimdilerde deli gömleği gibi üstümüze giydirilmeye çalışılan ironik “ileri demokrasi”, o günlerde turuncu bir “hayır”la mahallemizin kendi halinde şizofreni İsmail abinin başına giydirilmiş bir şapkaydı doğrusu.

Bedrettin Dalan, İstanbul belediye başkanı o zaman. Bedrettin Talan’a çıkmış adı, İstanbul’da yaptığı yıkımlara ithafen. O zaman henüz görmediğim, güzelim boğaz sahillerini yeşilden, beton grisine döndürmekten sorumlu diyorlar. Oyun sırasında arka cebime koyduğum, mahalle maçının taktikleri konuşulurken çıkarıp sayfalarını karıştırdığım gırgır dergisinin içindeki bir karikatürde göz göze geliyorum kendisiyle.

Maça gideceğiz, son hazırlıklarımızı yapıyoruz. Ben, sadece top oynarken giydiğim “mekap”larımın –ki sonradan PKK’lıların rağbet göstermesi nedeniyle insanlık tarihinin belki de ilk ve tek siyasi yasaklı, bölücü ayakkabısı- bağcıklarını sıkılaştırıyorum, Uğur da pahalı converslerinin.

***

Herşey değişiyor elbette. İyiye doğru değiştiğine pek inancım yok benim gerçi ama konu o değil. Bizi çevreleyen herşeyden daha hızlı değişiyoruz esas mesele bu. İnsan dediğin değişimin kölesi. Bebeklikten başlıyor ve diyelim ki 80 yılda, beli bükülmüş bir yaşlıya dönüşüyor. Evrildikçe bedeninin yanısıra, düşünceleri, hayatı, algıları da değişiyor.Teknoloji, bilim, sosyal yaşam vs… Hepsinden daha hızlı şekilde, insanın kendisi değişiyor.

80’li yıllarda çocuktuk fakat büyüyorduk elbette. Anlamadıklarımız biz büyüdükçe hayatlarımızda anlamlı yerler alıyordu. İyiyi, kötüyü büyüdükçe öğreniyorduk. Daha önceki büyükler tarafından karar verilmiş iyi ve kötülere uyarlanıyorduk belki de.  Büyümenin en kötü tarafı aslında, anlamadığımız şeyleri anlıyormuş gibi yapmaya başlamak ve çocukça soru sorma naifliğini kaybetmek galiba. Sorular azaldıkça büyüyoruz. Ya da büyüdükçe soru sormaktan vazgeçiyoruz. Halbuki bilmediğimiz şeylerin sayısı hala o kadar çok ki.

Biz o Pazar günü bir ilkokulun bahçesinde sadece bir mahalle maçı yapmıyorduk, karşı takımdaki çocuklarla birlikte, bağıra çağıra, güle oynaya;  mahallemizi, mekapımızı, aşuremizi, meybuzumuzu… Kukalı saklambacımızı,  yedi kiremidimizi… Komşunun kızına duyduğumuz mahcup aşklarımızı… Bir bütün olarak çocuk hayatımızın tüm neşesini, bizi çevreleyen sınırlılıklarımıza karşı savunuyorduk.  Büyüklerin dünyasındaki gerçekler, bizim voltranlar, he-manler, değiş tokuş edilen çizgi romanlar, mahalle maçları, elmaya dalmalar, akşam erken yatmaya, sabah erken kalkmaya direnmelerle dolu dünyamıza, işte ancak bir gırgır karikatürüyle, İsmail abinin başındaki turuncu şapkayla, Uğur’un “walkman”i, “game watch”u, “Commodor”uyla  sızabiliyordu. Sızdı da, kaçamazdık biz. Biz kaçsak Uğur nasıl kaçsın ki en azından. Kaçamazdık çünkü büyüyorduk. Büyüdük…

Seksenli yıllar deyince benim özlediğim aslında o çocukça yaşama neşesi ve telaşı. Şimdi bir yeğenim var, 1 yaşında. Heyecanla öğrenme işinde. Büyüklerin gerçekliğinin, kendi gerçekleriyle yer değiştirmesi için zamanı var henüz ama o da büyüyecek. Ve çocukluğunda kendi seksenli yıllarını yaşayacak. Sıra onda çünkü… Ona bakıyorum, ben de 1 yaşındayken aşağı yukarı böyleydim muhtemelen. Çevreme, dünyaya, düne ve bugüne bakıyorum… Değişmiş ve değişiyor herşeyler, yine de benden daha yavaş bir şekilde.

Ben mahalle maçı yapmıyorum artık, saçlarımda beyazlar var üstelik, yüzümde kırışmalar başlamış. Çocuk neşelerimin yerini büyük endişeleri almış çoktan. Seksenler diye bir şey yok aslında, Turgut Uyar’ın yazdığı gibi bir insanlık halindeyiz sadece:

“Durumumuz başta ve sonda ayrıysa

Başta ve sonda ayrı olduğumuzdandı…”

(Fotoğraflar: Ahmet Gürol arşivi)

Ocak2012

Ahmet Gürol

İletişim: gurolahmet(at)gmail(nokta)com